Zinkend schip

Ik ben me er bewust van dat ik niet in arm Afrika zit, dat ze hier geen oorlog voeren en dat het niet de eerste keer is dat ik me op glad ijs bevind, maar als ik jullie zeg dat ik regelmatig om 21:00uur in slaap val met een hond op mijn voeten en een chickflik op mijn mini laptop dan moet dat toch wat hoofden doen schudden?

Nieuwe ervaringen, kennissen en gerechten, bergen informatie te verwerken en keuzes te overdenken en toch heb ik een overschot aan tijd bij gebrek aan werk. Daarbij weinig gesprekspartners die me echt begrijpen en voila: Ik schrijf een blog! En daar zit jij nu dan, mijn verhaal te lezen, terwijl je eigenlijk geen idee hebt. Misschien zelfs wel geen idee hebt wie ik ben. Een prettige veronderstelling voor het schrijven van een goudeerlijke blog.

De taal blijkt een groter obstakel te zijn dan ik voor mogelijk had gehouden, het is echt heel moeilijk om een dagelijks wisselende menukaart aan tafels op te dreunen in het Frans. En aan een wanhopige en oprecht vriendelijke Fransman uitleggen dat je niet wilt blijven slapen, vergeet het maar, ontsnappen is de oplossing. De telefoon beantwoorden in het Frans houd eigenlijk gewoon in dat ik vraag of ze het per mail nog eens willen proberen. Zo kan ik met een woordenboek in mijn hand de aanbieding voor het fonds van ‘whatever’ vertalen om het vervolgens te verwijderen. En raad eens, als ze dan nog eens bellen, dreun ik gewoon nog een keer letter voor letter het e-mail adres op.

Koken, een leuke manier om mijn tijd mee te vullen, dat werkt dus nog niet voor mij. Op dag 3 heb ik een pan macaroni gekookt zonder enig inzicht en zodoende eet ik daar nu al 4 dagen van. Inderdaad, het is lekkerder als je het opbakt enzovoort, toch heb ik besloten de overgebleven 5 dagen aan macaroni weg te gooien.

Met gebrek aan werk bedoelde ik niet dat ik geen werk heb, ik ben inmiddels oproepkracht van bijna ieder restaurant in de omgeving en dat houdt me wel aardig van de straat. In de horeca doe ik weer leuk de bekende ‘collega-kennissen’ op en dat veroorzaakt weer dat ik veel tijd doorbreng in een bar waar eigenlijk vooral het uitschot van Pont de Vaux graag komt. Is het vreemd dat ik me daartussen ontzettend op mijn gemak voel?

Voor het geval zij dit lezen met assistentie van google translate: Op mijn gemak voelen betekent niet houden van! Er zijn er aantal bij die denken dat mijn alleen zijn betekent dat ik wanhopig op zoek ben naar liefde van iemand die mijn vader had kunnen zijn. Daar dit niet het geval is heb ik al regelmatig met een knalrooie boei en plakkende handjes aan de bar verklaart dat ik echt alleen op zoek ben naar vriendschap. (en werk, dat gooi ik tijdens ieder gesprek op tafel, dus ook bij deze categorie)

Geen interesse dus in het oudere, mannelijke uitschot. Al gaat het alleen zijn me niet in de koude kleren zitten! Ik praat inmiddels tegen de hond en ik begluur de buren terwijl ze ruzie maken over stickers, en dat deed ik terwijl ik zeven seizoenen Two and a Half Men versleet. Het kijken van die serie was een prima manier om tijd te doden en die afleveringen zijn alweer op.

Terug naar de bar dan maar weer, of nog een rondje met de hond?

Waar ben ik aan begonnen, wil ik dit wel, kan ik dit wel? Doe ik wel mijn best? Hoe nu verder? Wat ga ik doen? Wat als ik geen echte baan kan vinden? Ga ik wel weg, niet weg? Koop ik dit of dat? Keuzes, vragen, keuzes.. Weegschaal, mijn sterrenbeeld is weegschaal. Mijn kwaliteiten zul je dus niet vinden in het maken van keuzes. Aangezien ik nu alleen ben, ben ik er toch wel constant mee bezig. Links of recht, spaghetti of macaroni, doorzetten of opgeven.
En wat blijkt? Ik kan het wel! En is dat niet precies de reden waarom ik hieraan begonnen ben? Ik wilde zo nodig mijn eigen keuzes maken! Nu hoor ik een paar mensen zeggen ‘alsof je dat voorheen niet deed’ en dat is een goed punt. Maar nu er niemand is die me adviseert en stuurt kies ik voor het eerst helemaal zelf de koers en al lijk ik eerlijk is eerlijk nog altijd kapitein van een zinkend schip, ik denk dat het goed komt. En ik geef dan ook niet op, maar man wat kan zelfmedelijden toch bevredigend zijn!