Struikrovers en hartenjagers

In het jaar 1692.. Ja daar gingen ze! Onze dappere strijders slopen het bos in, het bos dat vol lag met struikrovers en bandieten.
Met zekerheid durf ik te zeggen dat de spooktocht een daverend succes was, zelfs ik heb de longen uit mijn lijf staan gillen. Met dank aan de geweldige inzet van collega’s Joost, Mark, Cyriel en Nick, onze tijdelijke collega Nick en vader Erik zijn er verscheidene kinderen huilend het bos uitgekomen. En ja, dat was de bedoeling.. Op een kindvriendelijke manier, de bedoeling.

De spanning voor de organisatie begon aan het einde van de tocht, toen onze Rover Nick ineens niet op zijn post te vinden was. Toen de kinderen eenmaal weer met de ouders mee naar de tenten waren begonnen wij met zijn allen een zoektocht naar de verloren ridder. Chaos en Paniek werd gezaaid, Nick is namelijk gebonden aan zijn rolstoel en kan niet vanuit iedere plaats makkelijk terug keren. Na ongeveer een half uurtje, drie kwartier vonden we hem aan het water, zo’n 30 meter van het eindpunt van de tocht af. Hij was verkeerd neergezet en had per ongeluk zijn wiel geblokkeerd. In de hoop dat de kinderen hem toch nog zouden passeren heeft hij geen reactie gegeven op de eerste keren dat wij al roepend langs kwamen. Het was een opluchting waar men gerust u tegen kon zeggen en toen alle schmink er weer af was gepoetst hadden we absoluut een drankje verdient. Apetrots!


Mijn lieve konijntje Skippy is helaas niet meer, hij was ontzettend ziek geworden en Mingo en Jingo leggen nog elke dag aan de kids uit, dat hij echt niet meer terugkomt.. Dat Mingo daar zelf ook een beetje verdrietig van is, hoeft natuurlijk verder niemand te weten!

Ow en natuurlijk moet ik even vertellen, dat Jingo, Jingo niet meer is. Er is een nieuwe medewerker op de camping aangekomen en hij heeft de rol van Jingo op zich genomen zodat de vorige kandidaat zich bezig kon gaan houden met iets wat hem wel wat meer zou liggen. Zo belandde hij in de Snackwagen, om daar vervolgens ook weer te vertrekken. (sorry, frituurvet gooi je niet in het chemisch toilet!) Inmiddels is hij werkzaam in de spoel van het restaurant! Waar hij zijn taak met veel inzet en klasse uitvoert.

Een nieuwe Jingo betekent voor mij iets meer tijd om te ademen en dat doet me zeker goed!Animatie is absoluut het vrolijkste werk dat er is! Kinderen vinden zelden dat iets te lang duurt, kinderen worden niet chagrijnig van regen en kinderen maakt het niets uit als je haar niet goed zit. Ze houden van ons, op hun eigen lieve onschuldige bevlogen manier.
En al weet ik dat ze ons ook zo weer vergeten zullen zijn, de eerste krokodillentranen van dit seizoen veegde ik weg met een kleine sorry. Sorry omdat ik hartjes steel die ik niet kan houden..

Morgen ben ik weer lekker vrij en ik ben absoluut van plan de camping even te verlaten.. Misschien eens lekker fietsen! Voor vanavond staat er een filmavond op het programma, dit betekent vroeg klaar en vroeg bieren Hopsaa kee!

Ieder jaar verbaasd het mij hoe goed een bij elkaar geraapt zooitje mensen kan samenleven indien nodig. De mensen waarmee we hier samenwerken hebben op de camping na vrij weinig met elkaar gemeen, toch gaat het (bijna) altijd goed. Naast het feit dat er niemand is die mij het bloed onder de nagels vandaan gehaald krijgt is er dit jaar weer één iemand, die een speciale indruk op mij heeft gemaakt. Waar ik een stukje bewondering voor voel en die ik stiekem steeds een beetje opzocht. Helaas, niet iedereen heeft de mogeijkheid zijn of haar hart te volgen en hier te blijven. Maar een band die zo sterk is na zo'n korte tijd krijgt hopelijk nog wel een kans op verlenging.

Bijgevoegd een foto van de spooktocht en een hele dikke knuffel aan het thuisfront! Liefs Melis