Op een regenachtige zondag..

Traag ontwaak ik, de digitale tijd op mijn telefoon is 18:45u, wat ik automatisch hoofdelijk omzet naar kwart voor 7 in de morgen. (In mijn beleving is defenitief verzetten van de klok meer moeite dan er iedere dag tegen aan te lopen) Na mijn dagelijkse potje rekken en strekken besluit ik mijn bed uit te gaan, in ieder geval om even naar het sanitair te gaan, en wie weet, ga ik daarna nog wel hardlopen.

Op mijn weg naar het sanitair kom ik Iris en Thijmen bezig, twee enthousiaste kinderen die samen met papa en mama op de camping staan. In de loop van de week heeft Iris mijn hart al meermaals gestolen tijdens de animatie en voor het gehele gezin heb ik grootse bewondering. De vader van Iris zit in een rolstoel, al sinds de geboorte van de kinderen die inmiddels de aandachtsbehoevende leeftijd van 6 en 8 hebben bereikt. En toch zijn zij hier, ruim 700 km van huis en ze stralen!
Daarbij heb ik nog nooit iemand zo snel een vouwwagen zien inpakken, ‘moven’ en aankoppelen als de moeder van Iris. Papa bemoeit zich nergens mee, totdat het gezin is ingestapt en ik met een gevoel van weemoed de kinderen gedag heb gezegd, want hij is de chauffeur en ik weet zeker dat dit stoere gezin inmiddels weer veilig thuis is.

In gedachte verzonken stap ik bij Parcival in de auto, en stiekem gaat wat hij mij verteld een beetje langs me heen. Het hardlopen zou ook goed van pas komen bij het ordenen van al mijn gedachtes en emoties van de afgelopen tijd en het voelde nog niet erg warm aan. De koffie die mij wordt aangeboden sla ik daarom veel te snel achterover en de schoenen gaan aan. Telefoon in de zak, koptelefoon op en klaar voor vertrek.

De weg is echter zwaarder dan normaal en ik moet vaart minderen om mezelf te kunnen garanderen dat ik de eindstreep haal zonder om te vallen. Hoewel mijn muziek weer eens veel te hard staat, en de gedachtes in mijn hoofd opduiken en verdwijnen op een waardig terrortempo voel ik een gevoel van rust langzaam de controle overnemen.
Toen het vertrouwde bruggetje in zicht kwam, dacht ik nog één keer aan alle lijnen, grenzen en verbanden tussen jou en mij, jullie en mij maar ook zij en wij. Trots bekeek ik de tabel die ik zojuist in mijn hoofd had uitgetekend en toch daalde er een gevoel van misselijkheid over me heen. Uitgesloten dat dit gevolg zou zijn van mijn huidige staat van gezondheid of de prachtige tabel kijk ik naar de zon die de temperatuur behoorlijk heeft doen stijgen en de bewolking heeft vervormd tot benauwdheid. Een verfrissende douche zou me vast goed doen.

Helaas, na een douche en een pakje jus d’orange was het zeker, ik word ziek en ben ook echt niet in staat vandaag te werken. De dag die al ver van te voren afgeschilderd werd als één van de drukste dagen van het seizoen en voor mij een bedligmarathon. Dit klinkt bij de meeste waarschijnlijk heerlijk in de oren, maar voor mij is het dat helemaal niet geweest. Aanpassen aan warm/koud processen die ik gratis bij mijn buikpijn krijg lijkt simpelweg onmogelijk op mijn vierkante meter, buiten regent het en voor het spugen doe ik al niet eens meer een poging om het sanitair te halen. Eenzaam wacht ik tot mijn collega’s zijn afgewerkt en dan hoop ik één voor één even langs mijn caravan komen waaien.
Wil iemand mij beloven dat morgen weer alles anders is?